حدیث نفس

چرا همیشه اینگونه باشد که دیگران از طلبه بودن تو کیف کنند و لذت ببرند؟

چرا همیشه اینگونه باشد که دیگران -بی خبر از گناهان ریز و درشتت- تو را آدم خوبی بدانند که اخلاق حسنه داری؟!

این همیشه ها برای تو خوب نیست

ممکن است باعث زمین خوردن ِ تو شوند

پس بگذار دیگران تو را آدم بدی بدانند که ظالم ِ اول و آخر دنیا هستی

بگذار دیگران تو را کسی بدانند که هیچ به فکر خیر و مصلحت دیگران که هیچ، حتی به فکر مصلحت اخروی خودت هم نیستی

بگذار بشکند این بُت که درون شیشه ی نَفست جا گرفته است

بگذار این بُت بشکند تا روحت صیقل پیدا کند و آماده شود برای پذیرش نور و انعکاس آن

بگذار دیگران دقیقا در سرنوشت ساز ترین روزهای دوران طلبه گی ات، که قرار است به اذن فرمانده ات ثمره ی تمام این سال های سربازی را به منصه ی ظهور برسانی، تو را کسی بدانند که فقط این اسم را با خود یدک میکشد و هیچ بویی (هیچ بویی) از حقیقت آن نبرده است.

خوب است؛ بگذار تو را با خوبان ِ عالم مقایسه کنند و نتیجه بگیرند که تو آدم ِ بدی هستی

چه بهتر که تو را با خوبان عالَم مقایسه میکنند. از این موقعیت استفاده کن و رشد کن

هرچه در زندگی ات کوتاهی کرده ای، جبران کن

چه لطف و رحمتی از طرف خدایتعالی بالاتر از اینکه انسان در موقعیتی قرار بگیرد که با خوب های خدا مقایسه شود. انسان های خوبی که وجودشان با رنگ و بوی الهی عجین شده است و تو خودت نیک میدانی که در خوب بودن، به گرد پای آنها هم نمی رسی. اصلا چه بهتر که نتیجه اش این بشود که تو آدم بدی هستی...

خوب است؛ گاهی هم چشیدن طعم فحش خوردن و انگشت اتهام بسویت دراز شدن خوب است

تو اگر عرضه داشته باشی، همین را میتوانی برای خودت تبدیل کنی به یک سکوی پرش

پس صبور باش

حلیم باش

بشنو

و سکوت کن