ره رو

شب ظلمت و بیابان به کجا توان رسیدن . . . . . مگر آنکه شمع رویش به رهم چراغ دارد

ره رو

شب ظلمت و بیابان به کجا توان رسیدن . . . . . مگر آنکه شمع رویش به رهم چراغ دارد

ره رو

اگر انس و جن جز برای عبادت خلق نشده اند و اگر علی علیه السلام که «صراط مستقیم» است، تنها "راه" رسیدن به این هدف متعالی است، پـس کـامـل شدن در این عصـر ، جـز بـا تـمـسک به ولیّ الله الأعظم (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) امکانپذیر نیست.
و حـال که از او چـونـان خـورشـیـد پـشت ابـر بـایـد بـهـره بـبـریم ، تـنـها "راه" جاودانه گی ، طی کردن مسـیـر «ولایت» است که نائبانش آنرا روشن کرده اند.

بر سر بالین همه حاضر شد

هرکس نیمه جان میشد ، اباعبدالله علیه السلام بسرعت بر سر بالینش میرفت و بدرقه ی جنّت اش میکرد...

بجز یک نفر !...

تنها کسی که در پیکار کربلا ، حسین علیه السلام در لحظات احتضار بر سر بالینش حاضر نشد

عبدالله بن الحسن بود...!

این بار او بر سر بالین مولایش رفت...!

علیهما السلام

۹۰/۰۹/۱۰
ملااحمدی