پارادوکس شیعه گری!

.... و هنگامیکه در منزل «ثعلبه» خبر شهادت مسلم بن عقیل و هانی بن عروه را به اباعبدالله علیه السلام دادند، حضرت چندین مرتبه جمله «إنّا لله و إنّا إلیه راجعون» را تکرار کرده و فرمودند : «پس از مسلم و هانی ، دیگر زندگی معنا ندارد» _{(چه بسا کنایه از اینکه وقتی کوفیان اجازه دادند ابن زیاد آن دوبزرگوار را به شهادت برساند ، قطعا کشته شدن ما هم دواز انتظار نیست )} پس رو به همراهان خویش کرده و فرمودند : 

«... قَد خَذَلَـتـنا شیــعـتُـنـا»  حقیقتـاً شیـعـیـانمـان دست از یاری ما برداشتند !!... 

پس هرکس که میخواهد ، میتواند برگردد (که نتیجه ی کار ماهم مانند مسلم و هانی خواهد بود)...

*******

« خذلان » یعنی ترک کردن و یاری نرساندن...! به تعبیر امروزی یعنی آنچه که موجب خوار شدن میشود !!!...

داشتم فکر میکردم ، حدود 1200 سال از آغاز غیبت کبری میگذرد ؛... و بیش از بیست سال از عمر خودم ؛...

به قول سید شهیدان اهل قلم ، قافله ی کربلا وسعتی به اندازه ی تمام تاریخ دارد...

داشتم فکر میکردم در طول این مدت غیبت ، چندبار امام عصر _{عجل الله تعالی فرجه الشریف} این جمله را تکرار کرده اند؟!...

و در طول این بیست و اندی سال ، چندین مرتبه من باعث شده ام که امام زمان م این جمله را بر زبان بیاورد؟!!...

خاک بر دهانم چه میگویم؟!...

اما این سنت تاریخ است... تاریخ تکرار میشود...!

*****

«شیعه» یعنی پیرو ؛  یعنی «ره رو» ؛ اگر شیعه ام، دیگر یعنی چه که امام  را  رها کرده ام؟!... و اگر رها کرده ام، شیعه بودن دیگر چه معنا دارد؟!... حقیقت اینست: بی تعارف ، شیعه گری ام ، شیعه گریِ شناسنامه ای است ، پارادوکسیکال!... هزاری هم مناسک عبادی م را به رسم شیعیان بجا آورم... و هزاری هم نامه ی «آقــا بیــا » برای امام زمان م بفرستم...

فرقی نمیکند. من شیعه نیستم!...